Yannis Ritsos | Oἱ κάμαϱες βάθυναν πολύ

« Poésie d’un jour

VI

Οἱ κάμαϱες βάθυναν πολύ, κλεισμένες στὴ μεγάλη σκιά τους.
Κάτι πεϱιμένουν ἢ ἑτοιμάζουν.
Ἡ ἄδεια θέση ἀπλήϱωτη, ἐπισημαίνει αὐτὸ ποὺ λείπει —
εἶναι σὰν ἔλλειψη τοῦ ἀέϱα ποὺ θυμίζει τον ἀέϱα, καὶ τὰ ϱουθούνια
διαστέλλονται
σὰν τοῦ σκυλιοῦ ποὺ ἀναζητάει τὰ ἴχνη τοῦ ἀφέντη του
μέσα σὲ κάποιο δάσος σκοτεινό, σὲ σκιεϱά, τϱαυματισμένα μονοπάτια.

Εἶναι σὰν παύση διάϱκειας· ἡ μουσικὴ σταματημένη
ἐπιτϱέπει νὰ γνωϱιστεῖ τὸ πϱοηγούμενο,νὰ μαντευτεῖ τὸ
ἐπεϱχόμενο· καί τὰ δοξάϱια
μετέωϱα, σέ λίγη άπόσταση ἀπʹ τὶς χοϱδες τῶν βιολιῶν, σπουδάζουν
τὴ μουσικὴ τῆς συντελούμενης σιωπῆς ποὺ πϱόκειται σὲ λίγο νὰ
έκφϱάσουν.

VI

Les chambres ont beaucoup gagné en profondeur, closes sur leur ombre
démesurée. Elles attendent, se préparent à quelque chose.
La place vide, laissée vacante, signale l’absence —
c’est comme un manque d’air qui appellerait l’air, et les narines
se dilatent
comme les naseaux du chien qui suit son maître à la trace
dans une forêt obscure, sur des sentiers ombreux, accidentés.

C’est comme une pause dans le temps qui passe ; la musique suspendue
permet de comprendre ce qui a précédé, de deviner la suite ;
et les archets
en suspens, à peine au-dessus des cordes des violons, étudient
la musique du silence qu’ils vont jouer.